Auteur: Ralf Georg Reuth
Historici houden zich al decennialang bezig met de vraag wanneer precies en door welke omstandigheden Adolf Hitler (1889-1945), Duits dictator van 1933 tot 1945, zo’n rabiaat antisemitisme kon ontwikkelen. In het verleden wezen de bekende Hitler-biografen allen naar de periode voor de Eerste Wereldoorlog toen Hitler als gesjeesd kunstenaar een arm bestaan in Wenen leidde. Nee, zegt het huidige boek van deze Duitse biograaf (oorspronkelijk verschenen in 2009), Hitler werd pas anti-joods na 1918. Hij had zelfs joodse vrienden voor 1914. Het was de Russische Revolutie (’17-’18) en het ineenstorten van de Duitse economie na de oorlog die de latere Führer communisme en jodendom als een enkel gevaar deed zien. Speciaal het uitroepen van een (kortdurende) Sovjet-republiek in het München van 1918 deed Hitler tot het idee komen dat de joden voor alle ellende van de wereld verantwoordelijk waren. De discussie in dit boek is niet meteen voor het grote lezerspubliek, maar de auteur heeft op basis van nieuw archiefmateriaal wel een interessante these overtuigend gelanceerd. – A.H.B. de Munnick
