Auteur: Hinke Piersma
Nederland heeft na 1945 heel wat affaires gekend die hun oorsprong vonden in de Tweede Wereldoorlog. Zelden is er echter een kwestie geweest die de gemoederen zo beheerste en Nederland zo diep raakte als het debat over de drie van Breda. Vanaf hun berechting eind jaren veertig tot de vrijlating van de laatste twee in 1989, stonden zij in de publieke belangstelling. Het onderzoek naar de drie van Breda die tot 1966 feitelijk met zijn vieren en vanaf 1979 met zijn tweeën waren, gaat over de wisselwerking tussen politieke besluitvorming en maatschappelijk debat, over daders en slachtoffers en over een verleden dat niet voorbij ging. Daarbij werden de begrippen ‘goed’ en ‘fout’ nieuw leven ingeblazen. Piersma toont in dit boek aan dat de discussie over ‘de drie van Breda’ in toenemende mate ging over integriteit, waar in de argumenten van tegenstanders van vrijlating werden gesteund door het nationale besef dat de Nederlandse bevolking in de Tweede Wereldoorlog tekort was geschoten in de bescherming van de joodse landgenoten. Als gevolg hier van werden voorstanders van vrij lating steeds minder begrepen en deinsden ministers van Justitie terug hun bevoegdheid tot gratieverlening te gebruiken.
